Δεν είναι λίγοι αυτοί που ασχολούνται μόνο με το ψάρεμα της.
Η μουρμούρα είναι το συχνότερο ψάρι που συναντάται στις θάλασσές μας όλες σχεδόν τις εποχές του έτους.
Το σώμα της είναι συμπιεσμένο με ασημένιες αποχρώσεις και 10 έως 15 κάθετες μαύρες ή καφέ ρίγες. Το κεφάλι της είναι μεγάλο καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος του σώματός της και το στόμα της είναι μεγάλο.
Το ψάρεμα, όταν απευθύνεται αποκλειστικά σε αυτή, απαιτεί ειδική προετοιμασία, εξοπλισμό αλλά και συγκεκριμένες μεθόδους, ώστε τα αποτελέσματα μας να είναι ικανοποιητικά.
Αν και πρόκειται για ψάρι που θα το συναντήσουμε κατά την διάρκεια όλου του χρόνου, ο αριθμός της αυξάνεται ιδιαίτερα και διατηρείται από τα μέσα της άνοιξης έως και το τέλος του φθινοπώρου.
Τον χειμώνα ,ενώ ο πληθυσμός της μειώνεται αισθητά, τα μεγέθη είναι αντίστοιχα πολύ μεγαλύτερα από αυτά που θα πιαστούν τους υπόλοιπους μήνες.
Αναζητά την τροφή της αποκλειστικά και μόνο σε αμμουδερούς βυθούς αφού αποτελείται συνήθως από οργανισμούς και σκουλήκια που ζουν εκεί.
Ο τρόπος με τον οποίο τρώει, και είναι βασικό αυτό να το γνωρίζουμε ,είναι να σκάβει στην άμμο με το στόμα της ξεθάβοντας και ρουφώντας την τροφή της.
Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα κόκκινα δολώματα και οι επιτυχίες μας θα είναι ανάλογες αν τις ψαρέψουμε με αυτά.
Τα πιο αποτελεσματικά από αυτά είναι το αμμοσκούληκο, που πολλοί το ονομάζουμε και μουρμουροσκούληκο.
Το μουρμουροσκούληκο βγαίνει εκεί που σκάει το κύμα, σε αμμουδερές παραλίες, σε μικρό βάθος 5-15 εκ. Πολύ απλά με ένα φτιαράκι σκάβουμε την άμμο λίγο πιο πάνω από εκεί που καταλήγει το κυματάκι και το μαζέβουμε.
Για να γίνει ευκολότερα η δουλειά πρέπει η θάλασσα να είναι ήρεμη ή να φυσά πρός τα μέσα.
Συντηρείται με άμμο και θαλασσινό νερό σε δροσερό μέρος για 2 μέρες.
Μαζεύουμε πάντα τα μεγαλύτερα σε μέγεθος και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε να μεγαλώσουν για να τα βρούμε την επόμενη φορά.
Επίσης, δε μαζεύουμε όσο γίνεται περισσότερα δολώματα, αλλά αυτά που χρειάζονται για το ψάρεμα μας.
Τα δολώματα αυτά δε μπορούμε να τα διατηρήσουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, ούτε και να τα βάλουμε στην κατάψυξη.
Το κάθε σκουλήκι δολώνεται στο αγκίστρι ολόκληρο και δεν το κόβουμε στη μέση όταν είναι μεγάλο.
Ο αμερικάνος, το κόκκινο άγριο, η τριχιά, το μαύρο θυκαρισιο ή ο ακροβάτης συγκαταλέγονται και αυτά στις αγαπημένες της διατροφικές προτιμήσεις.
Εκτός όμως από τα παραπάνω πολύ καλά αποτελέσματα έχουμε και με το κόκκινο καραβιδάκι, και τα μικρά μονοδόλια.
Ειδικά με τα μονοδόλια έχουν βγει μουρμούρες τεράστιες.
Όταν αντιληφθούμε μεγάλες μουρμούρες τα δολώματα που θα βάλουμε στα αγκίστρια μας θα είναι ανάλογα. Ένας ολόκληρος αμερικάνος ή οποιοδήποτε άλλο σκουλήκι σε μεγάλο μέγεθος θα μας δώσει στις περισσότερες περιπτώσεις το μεγαλύτερο ψάρι του κοπαδιού.
Οι αποδοτικότερες ώρες για το ψάρεμα της είναι συνήθως από νωρίς το απόγευμα μέχρι και αργά το βράδυ ενώ ξεκινά πάλι τις διατροφικές της περιπλανήσεις από τις πρώτες πρωινές ώρες έως νωρίς το μεσημέρι.
Τις νυχτερινές ώρες συνήθως τρώνε σε πιο ρηχές ζώνες,ενώ τις πρωινές θα τις αναζητήσουμε σε μεγαλύτερες αποστάσεις.
Ένας ελαφρύς κυματισμός κόντρα, συνήθως νοτιάς, θα εξάψει την όρεξη τους και τα αποτελέσματα μας θα είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικά.
Ο εξοπλισμός που χρησιμοποιούμε για το ψάρεμα της μουρμούρας αποτελείται συνήθως από μαλακά καλάμια με πολύ ευαίσθητη μύτη, τα λεγόμενα μουρμουροκάλαμα.
Αυτά είναι τα τύπου beach ledgering και θα δούμε παρακάτω γιατί προτείνεται η επιλογή αυτών των καλαμιών για το ψάρεμα της.
Για τους μηχανισμούς δεν χρειάζονται ιδιαίτερες απαιτήσεις, αφού σπανίως η μουρμούρα μπορεί να ξεπεράσει σε βάρος το ένα κιλό στις θάλασσες μας ενώ και τα μέρη που θα την αναζητήσουμε είναι παραλίες χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες.
Για τις αρματωσιές που θα χρησιμοποιήσουμε η διάμετρος των παράμαλλων δε χρειάζεται να είναι μεγάλη γιατί ο βυθός που τις αναζητούμε είναι με ήπια μορφολογία χωρίς πολλα σκαλώματα, εκτός αυτού η μουρμούρα δεν έχει κοφτερά δόντια για να κινδυνεύσει να μας τα κόψει. Φυσικά πρέπει να είναι οσο πιο καλά γίνεται σε ποιότητα γιατί η μεγάλες μουρμούρες έχουν απίστευτη δύναμη.
Διπλάρια σταθερά, συρόμενα ή ακόμα και μοναγκιστρα με μακριά ή κοντά παράμαλλα ανάλογα με τις συνθήκες ή τις ώρες που θα τις ψαρέψουμε μπορεί να είναι από 0,18 έως 0,28 και κατά προτίμηση αόρατα.
Η ιδανικότερη όμως αρματωσιά για την μουρμούρα είναι το διπλάρι και οσο πιο μεγάλη γίνεται και αυτό γιατί η μουρμούρα ζει κοπαδιαστά ενώ η σύλληψη ακόμα και δυο ψαριών μαζί δεν είναι καθόλου σπάνια.
Όσο για τα αγκίστρια θα προτιμήσουμε μικρά νούμερα από 3 έως και 8-10 τύπου Aberdeen ή με ίσιο κοντό κοτσάνι.
Σε καμμία περίπτωση δεν θα χρησιμοποιήσουμε κυκλικά. Η μουρμούρα έχει πολύ μαλακή στοματική κοιλότητα και αν πιαστεί από εκεί είναι πολύ εύκολο να σκιστεί και να την χάσουμε κατά την ανάκτηση της.
Τα πιο κατάλληλα καλάμια για το ψάρεμα της μουρμούρας θεωρούνται τα beach ledgering.
Τα γνωστά πλέον καλάμια αυτού του τύπου μπορεί να έχουν μύτη από carbon ή εναλλασσόμενες put in από fiberglass. Και στις δυο περιπτώσεις πάντως η μύτη είναι με μεγάλη ευλυγισία ώστε να καρφώνει σε πολλές περιπτώσεις το ψάρι χωρίς την δική μας επέμβαση.
Αυτό μπορεί να γίνει με τον παρακάτω τρόπο.
Μόλις κάνουμε την βολή και στείλουμε την αρματωσιά μας εκεί που θέλουμε τεντώνουμε την μάνα μαζεύοντας από τον μηχανισμό όσο χρειάζεται ώστε η μύτη του καλαμιού να λυγίσει 40-50 μοίρες.
Όταν η μουρμούρα πάρει το δόλωμα στο στόμα και το τραβήξει θα μετακινηθεί το μολύβι και με τη σειρά της η μύτη του καλαμιού, επιστρέφοντας στην αρχική της θέση θα καρφώσει αυτόματα το ψάρι.
Με αυτού του τύπου καλάμια μπορούμε να ψαρέψουμε με συνθήκες κυματισμού χωρίς να μας δημιουργούνται ιδιαίτερα προβλήματα .
Τωρα αν πάμε με τα καλάμια που χρησιμοποιούμε συνήθως και αυτά είναι λίγο η πολύ πιο σκληρά θα δουλέψουμε το γνωστό σε όλους μας μαϊμούδακι.
Αφού τοποθετήσουμε τον μαιμουδι, θα τον κατεβάσουμε αρκετά 15- με 20 πόντους.
Με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνουμε το παραμικρό τσίμπημα και με λίγο τύχη το ψάρι θα πιαστεί απο μόνο του.
Όταν το ψάρι πάρει το δόλωμα και φύγει θα σηκωθεί ο οπτικός και μόλις βρει κόντρα θα καρφωθεί.
Πολλές φορες καταλαβαίνουμε οτι έχουμε ψάρι πάνω και ταν βλέπουμε το μαιμουδι να κατεβαίνει η ταν έχει χαλαρώσει πολύ η μανα.
Η μουρμούρα κατά περίεργο τρόπο οταν καταλαβει οτι έχει πιαστεί, αντι να αρχίσει να φεύγει προς τα μέσα όπως συνηθίζουν τα περισσότερα ψάρια, έρχεται προς τα έξω.
Πολλές φορές τα ψάρια είναι εκεί τριγύρω αλλά για κάποιο λόγο δεν έχουν όρεξη να φάνε.
Ένας τρόπος για να τα δελεάσουμε είναι να σύρουμε το μολύβι αργά αργά ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούμε ίχνη στην άμμο ενώ παράλληλα σηκώνεται θολούρα που οπτικά φαίνεται σαν να περπατάει το δόλωμα μας.
Για να πετύχουμε αυτή την θολούρα στο εμπόριο κυκλοφορούν μολύβια με προεξοχές ειδικά για το ψάρεμα της μουρμούρας και αυτής της τεχνικής.
Η μουρμούρα σε γενικές γραμμές είναι πολύ έξυπνο ψάρι και πολύ πονηρεμένο. Οπότε και εμείς θα πρέπει να είμαστε οσο πιο διακριτικοί γίνεται.
Το παν στο ψάρεμα της μουρμούρας είναι να την αποφεύγουμε στο κρεβάτι
